Надзенька

Ой, вы дзевачкі беларускія,
Не ўлюбляйцесь ў ваенных рабят,
Бо ваенныя ўсе жанатыя,
У заблужджэнне прыводзяць дзяўчат.
Бо ваенныя ўсе жанатыя,
У заблужджэнне прыводзяць дзяўчат.

Адна дзевушка – раскрасавіца,
Празывалася Надзяй яна,
Улюбілася у ваеннага,
Но не знала, што дома жана.
Улюбілася у ваеннага,
Но не знала, што дома жана.

Познім вечарам прыйшоў Ванечка,
Падарыў насавой ёй платок.
«Сабірай ўсё, ўсё што ёсьць ў цібя,
І уедзем на Дальні Васток».
«Сабірай ўсё, ўсё што ёсьць ў цібя,
І уедзем на Дальні Васток».

Да вакзала йшлі, цалаваліся,
Любавалісь сабой, как маглі.
Дал он в рукі ей чамадан пустой,
Сказал: «Пару мінут абаждзі».
Дал он в рукі ей чамадан пустой,
Сказал: «Пару мінут абаждзі».

Абашоў кругом, сам зашоў ў вагон
І празрыцельна смотрыт ў акно.
«Да свіданія, больш не ждзі міня,
Ў мяне дома есць дзеці, жана».
«Да свіданія, больш не ждзі міня,
Ў мяне дома есць дзеці, жана».

І асталася бедна Надзенька
З чамаданам пустым у руках.
Аблілась слязой, з цем ушла дамой,
Так прайшлі маладыя гада.
Аблілась слязой, з цем ушла дамой,
Так прайшлі маладыя гада.