Дачакайся, матуля

Калі шчасьце атуліць
Ці заціхну ў журбе,
Я заўсёды, матуля,
Успамінаю цябе.
І нясу, як закляцьце,
Перад Богам віну,
Што цябе, мая маці,
Я пакінуў адну.

Прыпеў:
Ты мне родная самая
Па душы, па крыві.
Ты жыві, мая мама,
Доўга, доўга жыві.

Мяне клікалі, я сыходзіў, прабач, калі ласка…
Часам было зусім невыносна: раны і стома.
Але калі думаў пра цябе — боль зьнікаў адразу,
Пасьля доўгіх блуканьняў я вярнуся дадому.

Сярод тлуму людзкога
І ў прыцішаным сьне
Цісьне сэрца трывога —
Як ты там безь мяне?
Пасьля ростані горкай,
Перажыўшы зіму,
На бацькоўскім падворку
Я цябе абдыму (нарэшце)

(Прыпеў)

Вярнуся туды, адкуль караблі сыйшлі,
Ведаю дакладна: яшчэ стаяць масты.
За твае рукі нічога даражэй на зямлі,
Мой дом гэта ня цэгла, а там, дзе ты.
Мяне не пужаюць праклёны і ворагі,
Гэта ня блеф, магу зруйнаваць сьцяну з каменьняў.
Бьюся з навалай на шырокіх прасторах я
І толькі перад табою стаю на каленях.

Больш ніколі спакусай
Зло мяне не кране,
Прад табой павінюся,
Як ніколі раней.
(Прыпеў)