Спеўны сход па песнях ансамбля «Песняры»

Спеўны сход, прысвечаны творчасці ансамбля «Песняры»

Беларускі вакальна-інструментальны ансамбль «Песняры» пад кіраўніцтвам Уладзіміра Мулявіна быў створаны ў 1969 годзе, і ў хуткім часе займеў неверагодную папулярнасць. Гурт гарманічна спалучаў беларускі фальклор і тэксты беларускіх паэтаў з актуальнай на той час замежнай музыкай.

Многія песні, як народныя «Касіў Ясь канюшыну» і «Скрыпяць мае лапці», «Жураўлі на Палессе ляцяць» на словы Алеся Ставера і іншыя сталі сапраўднымі хітамі.

ПЕСНІ

Касіў Ясь канюшыну

Касіў Ясь канюшыну,
Касіў Ясь канюшыну,
Касіў Ясь канюшыну, –
Паглядаў на дзяўчыну.

А дзяўчына жыта жала,
А дзяўчына жыта жала,
А дзяўчына жыта жала, –
Ды на Яся паглядала.

Ці ты Ясь, ці ты не?
Ці ты Ясь, ці ты не?
Ці ты Ясь, ці ты не, –
Спадабаўся ты мне.

Кінуў Яська касіць,
Кінуў Яська касіць,
Кінуў Яська касіць, –
Пачаў мамку прасіць:

– Люба мамка мая,
Люба мамка мая,
Люба мамка мая,
Ажані ж ты мяне.

– Дык бяры ж Станіславу,
Дык бяры ж Станіславу,
Дык бяры ж Станіславу,
Каб сядзела на ўсю лаву.

– Станіславу не хачу,
Станіславу не хачу,
Станіславу не хачу,
Бо на лаву не ўсаджу.

– Дык бяры ж ты Яніну,
Дык бяры ж ты Яніну,
Дык бяры ж ты Яніну,
Працавітую дзяўчыну.

Касіў Ясь канюшыну,
Касіў Ясь канюшыну,
Касіў Ясь канюшыну, –
Паглядаў на дзяўчыну.

Скрыпяць мае лапці

Скрыпяць мае лапці, як іду да цебе,
А я каля цебе думаю, што ў небе.

Скажы, Ганулька, а ты праўду мне,
А ці любіш мяне, а ці не.
Скажы Ганулька, а ты праўду мне,
А ці любіш мяне, а ці не.

Паслухай, Ганулька, а што людзі кажуць,
Нашага кахання нічым не развяжуць.
Ніколі нас не змогуць сілаю,
Бо мы будзем жыці з мілаю.
Ніколі нас не змогуць сілаю,
Бо мы будзем жыці з мілаю.

Паслухай, Ганулька, што сава спявае,
Пэўна яна наша ўсё гора знае.

Скажы, Ганулька, а ты праўду мне,
А ці любіш мяне, а ці не.
Скажы, Ганулька, а ты праўду мне,
А ці любіш мяне, а ці не.

Скрыпяць мае лапці, як іду да цебе.
Скрыпяць мае лапці, як іду да цебе.

Скрыпяць мае лапці.
Скрыпяць мае лапці.
Скрыпяць мае лапці.
Скрыпяць мае лапці.
Скрыпяць мае лапці.

Жураўлі на Палессе ляцяць

Каб любіць Беларусь нашу мілую
Трэба ў розных краях пабываць,
Разумею цяпер чаму з выраю
Жураўлі на Палессе ляцяць.

Што ім тыя пагоды паўднёвыя,
Што ім зелень платанаў і Альп,
Калі клічуць іх далі сасновыя
І азёрны рабінавы край.

Сакавітыя пожні мурожныя
Не заменіш нічым і нідзе,
І зямлю, дзе сцяжыначка кожная
У прыветлівы двор прывядзе.

Каб любіць Беларусь нашу мілую
Трэба ў розных краях пабываць,
Разумею цяпер чаму з выраю
Жураўлі на Палессе ляцяць!

Рушнікі

У суботу Янка ехаў ля ракі,
Пад вярбой Алёна мыла ручнікі.
– Пакажы, Алёна, броды земляку,
Дзе тут пераехаць на кані раку.

– Адчапіся, хлопец, едзь абы-куды,
Не муці мне толькі чыстае вады.
Ў маркоці Янка галавой панік,
Упусціла дзеўка беленькій ручнік.

– Янка, мой саколік, памажы хутчэй,
Ой плыве, знікае ручнічок з вачэй.
– Любая Алёна, я ж вады баюсь.
Пацалуй спачатку, бо я утаплюсь.

Супынiўся гнедый пад вярбой густой,
Цалавала Янку Лена над ракой.
Стала ціха-ціха на усёй зямлі...
Па рацэ далёка ручнiкi плылі.